स्वगत

आपली तोंडं लहान घास तरीही मोठा
आपली असीम शक्ती विश्वास तरीही खोटा

दिवसाढवळ्या आपण डोळे मिटून सुखात बसू
रात्र पडता प्रकाशाची किरणे शोधत रडत असू

देह आपला मोठा पण सावली तरीही लहान
चार दुःखे पार करुनि समजतो स्वःतास महान

रात्र पडता पडता होते पळता पळता भुई थोडी
सुर्य उजाडताच सांगे मी कधी भिलोच नाही

फसवे हे भाव तुझेच तुला कळायला हवे
स्वःताशीच असे काही कधी बोलायला हवे